,,Nie Sy-ta przyjaźń" - scena II

,,Nie Sy-ta przyjaźń", scena II

Poniedziałek, 31.12 – Sylwester

Godzina 19:00

(Z głośników radia brzmią skoczne dźwięki muzyki)

(Pojawia się Narrator, który wyskakuje z za radia)

NARRATOR (wykonuje śmieszne miny i ruchy): W końcu to Sylwester z Radiem V.

RODZICE MICHAŁA(M):  Wychodzimy! Pozdrów Paulinę

MICHAŁ (odpowiada bez większego zainteresowania, wstając z podłogi na której siedział): Ok, ja też za raz idę

RODZICE MICHAŁA (T): Baw się dobrze! (uśmiecha się i wychodzi z mieszkania, wypychając z niego swoją żonę dłonią).

MICHAŁ (odpowiada nie zadowolony): Jak cholera! – wy też (zamyka drzwi za rodzicami).

Dwie godziny później, mieszkanie kuzynki Michała.

(Odzywa się dzwonek do drzwi: Ding, dong)

(Paulina otwiera drzwi, obok niej stoi jej mąż Grzesiek)

PAULINA (wita się serdecznie z Michałem): Cześć!

MICHAŁ (odpowiada z uśmiechem, ale ma mieszane uczucia): Cześć!

(Witają się z Grześkiem, ściskając sobie ręce  i mówiąc Cześć)

PAULINA ( z uśmiechem na twarzy):  Tak się cieszę, że przyszedłeś!

(Wprowadza Michała w głąb mieszkania)

(Na tapczanie siedzi dwójka ludzi w wieku około 30 lat)

PAULINA: To jest Mariusz i Weronika (małżeństwo)

PAULINA: W kuchni jest Norbert, znacie się? (uśmiecha się)

NORBERT: Tak!

( z kuchni wyłania się postać wysokiego chłopaka w niebieskich jeansach i jasnej koszulce)

NORBERT: Cześć! – (podnosi rękę na powitanie z uśmiechem na twarzy)

MICHAŁ (uśmiecha się i odpowiada): Cześć!

PAULINA (wskazuje ręką na fotel ): Siadaj, proszę

(Michał siada obok Weroniki, w międzyczasie z kuchni przychodzi Norbert wnosząc talerz jedzenia)

WERONIKA (mówi do Norberta z tonacją jakby miała sztyfcik wsadzony w dupę): To ty jesteś kuzynem Pauliny?

NORBERT (śmieje się z niej w sobie, na twarzy lekko się uśmiecha): Nie, ja jestem najlepszym przyjacielem Grześka.

MICHAŁ: Ja jestem kuzynem.

WERONIKA (patrzy na Michała z ukosa i krzywi twarz): Ahaaa

WERONIKA: A to czym się zajmujecie? Pracujecie gdzieś?

(Jej wzrok skierowany jest na Norberta)

PAULINA: Norbert ma firmę budowlaną

WERONIKA (odpowiada z wyraźnym zainteresowaniem): Ooo, to już wiem do kogo zwrócić
się o pomoc przy remoncie (wpada w śmiech, który podobny jest do rechotu żaby).

( Norbert nic nie odpowiada, na jego twarzy pojawia się jedynie lekki grymas mówiący ironicznie: Taak, na pewno…)

PAULINA (mówi uśmiechając się): No właśnie, za nim przyszliście do nas, to Norbert był na zakupach
 i przeżywał,  że kamienica jest źle odnowiona, bo tynk się sypie.

WERONIKA (odwraca się do Michała): A ty co robisz?

MICHAŁ (odpowiada bez większego polotu): Jestem studentem.

WERONIKA (na jej twarzy pojawia się zainteresowanie): O! a co?

(Weronika zakłada nogę na nogę i bierze łyk wina)

MICHAŁ: Ogrodnictwo

(Weronika, odkłada kieliszek wina na stół, zdejmują nogę z nogi i robi niewyraźną minę)

(W tym samym czasie Norbert puszcza oczko do Michała)

NORBERT: A wy skąd się znacie?

WERONIKA (odpowiada z tonem jakby miała wsadzony sztyfcik w dupę): Mariusz (mocny akcent), razem z Grzegorzem mieszkali w tym samym pokoju w akademiku w czasie studiów, obecnie Mariuszek nie może znaleźć pracy, a ja jestem psychologiem.

(Weronika podnosi kieliszek wina, a następnie marszczy czoło odkładając kieliszek i głośno przełykając wino).

MARIUSZ (obejmuję ręką Weronikę): Tak, żona pracowała na UJ, ale musiała się zwolnić,
bo pracowała  za dużo, a na uczelni twierdzili, że nic nie robi, więc teraz pracuje w liceum.

(W tym momencie nastaje cisza)

(Wybija północ, wszyscy wychodzą na pole przywitać nowy rok i składają sobie życzenia noworoczne).

24.30

MICHAŁ: Ja się będę zbierał.

NORBERT, PAULINA (odpowiadają chórem, zaskoczeni): Już?

MICHAŁ: Tak, …

(Michał zaczyna się ubierać, po czym żegna się z Weroniką, Mariuszem, Grześkiem, Pauliną.
Na koniec z Norbertem, stojąc przy drzwiach wejściowych).

NORBERT: To jesteśmy w kontakcie (puszcza oczko do Michała i podaje mu rękę).

MICHAŁ: Pewnie (uśmiecha się i wychodzi).