,,Z kroniki kryminalnej", część 8

Dwa piętra i chyba z dwadzieścia pokoi, a może i nawet więcej.

Ogromny dworek z zewnątrz trochę odrapany pomalowany białą farbą, w środku cały czas od trzydziestu lat pachniał nowością.

Ogromny, złocony żyrandol w holu oraz duże, przestronne pokoje, każdy urządzony inaczej w ciepłych barwach wyglądał tak jakby czas zatrzymał się tutaj w miejscu. Pomimo tego było to najbardziej urokliwe i przytulne miejsce jakie kiedykolwiek odwiedziłem.

Każdy z pomieszczeń przedstawiał osobne historie.

- Bardzo ładnie tu u Pana jest – powiedziałem zachwycony wnętrzem.

Mężczyzna popatrzył się na mnie dziwnym wzrokiem. – ładnie? – zapytał, wydaje mi się, że sam nie mógł uwierzyć w to co usłyszał.

- Tak – pokiwałem głową twierdząco. Moje oczy nie mogły oderwać się od tysiąca obrazów oprawionych w złote ramy i chyba drugiego tysiąca różnych odcieni ciepłych kolorów, które pokrywały wnętrze całego dworu.

- Dziękuję bardzo, bardzo Pan miły – odpowiedział mężczyzna otwierając drzwi do jednego z pokoi sąsiadującego z kuchnią.

- Proszę, niech pan wejdzie – powiedział zapalając światło.

- Mieszka Pan sam w takim dużym dworku? – zapytałem z ciekawości.

- Jak pan widzi, nikogo innego tutaj nie ma – odpowiedział przysuwając dwa bordowe fotele do kominka.

- Proszę, bardzo niech pan się rozgości już zapalam w kominku – powiedział zapalając długą zapałkę i wkładając ja do kominka zbudowanego z czerwonej cegły. Malutkie iskierki poszły w ruch i strzelanie mokrego drewna rozniosło się po pokoju.

- O jejku, ależ pan zmókł – powiedział przejętym głosem.

- Niech Pan siada, ogrzeje się Pan, a ja przyniosę Panu jakieś suche ubranie – powiedział wstając i z prędkością wiatru znikł za drzwiami.

Nie chcąc pomoczyć, zabytkowej i cudownego fotela, kucnąłem przy kominku.

Odgłos delikatnie strzelającego drewna był taki przyjemny, że przez chwilę zapomniałem gdzie jestem.

- Przyniosłem Panu spodnie i koszule, niech się pan w nie przebierze – powiedział mężczyzna wlatując do pokoju.

- Dziękuję bardzo, nie trzeba, już prawie wyschłem – powiedziałem wykręcając  lewy rękaw mojej ulubionej koszuli przy okazji robiąc małą kałużę w pokoju.

- Niechże się Pan nie wygłupia tylko zakłada to, bo mi się Pan przeziębisz – mężczyzna bez chwili namysłu podszedł do mnie i zaczął zdejmować ze mnie mokrą koszulę i ubrał mnie w suchą pomarańczową w kratkę.

Dziękuję – odpowiedziałem.

- Jeszcze spodnie – popatrzył na moje sztruksy, z których kapała woda.

- Mężczyzna już chwytał się, że będzie mi je zdejmował i ubierał mnie w suche – te które przyniósł razem z koszulą, jednak nagle coś nim trzepnęło i zatrzymał się.

- Może Pan by je sam ubrał, a ja w tym czasie postawię wodę na herbatę – mężczyzna podał mi parę spodni i znów znikł za drzwiami.

Z dużym problemem, ale w końcu przemogłem się i zamieniłem swoje mokre sztruksy na jasno-ciemne materiałowe spodnie, które dostałem od mężczyzny.

Zresztą wtedy kiedy zapinałem rozporek w spodniach, mężczyzna wszedł trzymając tackę, na której stały dzbanek z gorąca wodą, mały imbryczek z zaparzoną esencją i dwie filiżanki. Wszystko to stanowiło zestaw i było koloru białego z kolorowymi rysunkami przedstawiającymi różne elementy przyrody.

-Widzę, ze się Pan już przebrał – powiedział mężczyzna stawiając tacę na prostokątnym stoliku.

- Tak, dziękuję Panu za suche ubranie, oddam Panu jak będę wychodził.

- Mężczyzna popatrzył się na mnie jak na głupiego i wybuchnął śmiechem.

- Nie musi Pan oddawać, jak Pan sam zauważył, nie mam tu nikogo, a ubrań mam całe szafy, proszę sobie je zostawić.., od starego dziwacznego boya hotelowego – zaśmiał się i poklepał mnie po ramieniu.

- Proszę niech Pan siada – powiedział z uśmiechem na twarzy.

-Dziękuję Panu bardzo – podziękowałem grzecznie i usiadłem na fotelu z prawej strony prostokątnego stolika.

- Acha, niech pan mi da swoje mokre rzeczy, powieszę je, żeby wyschły.

- Dziękuję bardzo – odpowiedziałem siedząc na wprost kominka i ogrzewając swoje skostniałe ręce.

Mężczyzna usiadł po lewej stronie stolika i teraz siedzieliśmy jak na pierwszej randce, na wprost siebie.

- Ma Pan taki sam zestaw jaki Pan Fletcher ma – zauważyłem.

- Mężczyzna uśmiechnął się i nalał nam gorącej herbaty.

- Zauważył Pan – powiedział z delikatnym uśmiechem na buzi, jednak jego oczy skrywały jakąś tajemnicę.